Novemberblues?

Een grijze waas hangt over de wereld

de doden werden net herdacht

Sinterklaas zal weldra in België treden

kindren kijken uit vol smacht

Het leven rolt vanzelf verder

winter, lente, zomer, herfst

tranen van vreugde, tranen van verdriet

de kerstverlichting brandt nog niet

Innig ineengeknuffeld

gegniffeld en versnuffeld

‘n heerlijk warme gloed zo zonder kou

maar wat brengt Sinterklaas voor jou?

(c) tineke lambreghts

Mijn vredigste vriend

Een potlood en tijd toegewijd

aan papier en gevoel

onverwacht krachtig

in dat ene moment

weggevlucht in je donzig, donkere nest

bevrijd van blikken vol medelij

want ook pijn is prachtig

Emotioneel escapisme

knellend kwellend kroppende keel

overal draken zien, is enkel handig

als je er mee kan steken

dus bedaar!

Is het aan de liefde om te wikken?

En gaat ze dan vanzelf weer wegen?

Krijgen we wat werd verdiend?

En in welk bos dient men

hout te sprokkelen voor wijdeikende pijlen?

Kleine twijfels twinkelen

Maar delen heelt,

zo beweert men,

dus werd de pen

mijn vredigste vriend

(c) tineke lambreghts

Ode aan de Vrijwilligers van Huize Walden

Oh vrijwilligers van Huize Walden,

gullie gretige gevers!

Van verre heinde of om de hoek

bezoeken jullie met regelmaat

om handen toe te steken

Oh gullie dappere duizendpoten

klusjes klaren, chaufferen, op uitstap

of tappen achter togen

met een ongelooflijk groot vermogen

in het aanbieden van luisterende oren

Oh vrijgevig vrolijke vrijwilligers!

Zelfloos zorgen jullie

lach na dag

bouwen aan vertrouwen

vertellen bewoners hun diepste geheimen

Oh waarachtig wervelende weldoeners!

Trekkend aan éénzelfde ziel

vernieuwen jullie oude gewoontes

ieders zijn eigen weg laten inslaan

en meer betrokkenheid met 'Ik vraag het aan'

Vrijwilligers vol van vriendschap!

Samen gezellig op stap

waterskiën, Brusse len andere pracht

Of ploeterend en prakkend

door de bakken gehakt

het resultaat: overheerlijke frikadellen, zoals verwacht!

Oh gullie gevende grieten en gozers!

Op menig manier hier terecht gekomen

via broers, zonen, tantes of 't school

't is bijna te mooi

jullie geven eten met zorg

en alles valt in de plooi

Oh vrijwilligers,

zonder jullie smaakt ons leven flets!

Met een immens intense inzet

van vingers naar armen tot je hele lijf

blijven jullie de betrouwbaarste basis

van een beter leven voor iedereen

in onze mooie maatschappij!

© Tineke Lambreghts

Sprookje

'Hoge torens ogen mooi',

zo dacht prinses Precious

op een schone zondagochtend

meteen stak ze de handen uit de mouwen

en bouwde steen na steen

veilig verborgen en verscholen

vergat ze op te merken

rond om rond

de hoge muren om zich heen

Daar stond ze dan,

plots alleen

in haar mooi ogende toren

niet meer in staat

passerende prinsen te bekoren

Soms klom ze de muren gewoon op

met veel staargraagte

ging haar blik dan

naar die onbereikbare einder

bleef daar hangen

tot haar vermoeide armen

het opgaven en de zachte

torengrond haar weer moest opvangen

Zo bleef ze troosteloos opgesloten

beschouwde haar bouwwoede

Wat had ze er mee bedoeld?

Had ze zich niet meer veilig gevoeld?

Hadden boze geesten haar in 't geniep gepijnigd?

Ze wist het niet meer,

maar keek iedere dag weer,

op grote, grijze muren van steen

'Hogen torens ogen mooi',

zo dacht prinses Precious,

'maar ik had het eerst moeten aanschouwen

alvorens lukraak te bouwen,

of vertrouwen op wat men zei'

Met wilskracht stortte ze zich

tegen de stenen,

maar de muur bougeerde niet

ze wist dat ze toren nooit nog zou mogen!

Tot kokosnootgeklepper haar oren bekoorden

'Oh, wat een mooie toren!'

woorden die ze hoorde

van een prachtig prinselijk exemplaar

'Ik vraag me af wie er in zou wonen'

Waarop de prinses vol bravoure brulde

'Ik ben het, Oh Bronstige Beer!

Helaas geheel gevangen.

Dus even een prangende vraag:

haal jij, believensvol, mijn muren neer?'

De prinselijke heer krabte even aan z'n kop

een kleine twijfel,

want waren zelfingesloten wijfjes

hem niet wat te ijdel?

'Ik weet het, ik ben een domme geit,

dus als je me bevrijdt,

zal ik eeuwig dommigheid mijden!'

Deze betoverende woorden overhaalden hem

vol voorzichtigheid

en groeiende goesting, van teen tot top,

brak hij steen voor steen

de toren af

en bouwde er simultaan

haar vertrouwen mee op

(c) tineke lambreghts

verdwaalkracht

De kracht van het verdwalen

in de krochten van je gedachten

duisterdiep

gangbaar bang van zaken

fluistergefezel

doet elke vezel

vibreren

verlost van vrees

het donker dreef

de demonen naar 't licht

(c) tineke lambreghts

Gealfabetiseerd alliteratie

Tergend traag taant de tijd

wanneer we welwillend wachten

vermoeiend vroom vage vlijt

samen stiekem stilletjes smachten

Geduld geeft geen genades

noch neemt nonchalance noties

bang beidend boven ballades

eenzaam enthousiaste e-moties

computer campagnes collectief caramboleren

jegens jong, jengelende jeugd

quarantaine quasi quoteren

lang lenig lopende levensvreugd!

xylofonisten xeniën over xyloliet

frutselen fulltime frivool

zoeken zen Zeno’s zeemanslied

rond royaal Romeins riool

Drastische daden doemen daar

yatzeëende y-chromosomen

helpen hoedanig heroïsch haar

kansen koninklijk klaar te komen

über uniek ultieme uitbarsting!

Irreëel innig ingezette intimiteit

Oh! Oh! Ongelooflijk ogende onthutsing!

Aardige aai aai affiniteit

Maar mijn moed mag/moet machtiger!

Profetisch pronken, pralend, prachtiger!

(c) tineke lambreghts

Warme dagen

’t was op een zomer zwoele dag

net als deze

het besef dat ik je graag zag

zonder het te vrezen

we waren wat weinig werelds

zorgenloos gestoei

een van de weinige kerels

voor wie ik nog steeds groei

Op warme dagen als vandaag

doen geuren dromen

van intense momenten vaag

vanbinnen verscholen

d’ avondzon ontvoert gedachten

verder dan gewild

een zweem van hoopvol verwachten

verwerpt m’n schild

’t Is de wind, die brengt me weer thuis

verhelderde blik

hersenen zonder gemuis

en ook zonder schrik

want zo’n heerlijk warme dagen

zijn uiterst uniek

ze vervagen al je vragen

mijn gewenste repliek

(c) tineke lambreghts

Die genen

Ok ja, van tijd tot tijd

eet ik m’n bananen graag gepureerd

met een boterboterham

want zo heb ik het van ons mama geleerd

En ja, het gebeurt

dat ik tam lig te talmen

in de zetel met vriend tv

net zoals de papa,

doe ik dan lekker aan niets mee

Vaak krijg ik ook te horen

hoe mijn lachende mond

mensen prompt doet weten

uit welke vader ik ben geboren

Maar om nu te zeggen

dat die genen

die me bepalen

te verhalen zijn op

slechts die twee zielen

die me kwamen halen,

daar baal ik van!

Ben ik dan echt niets meer

dan een sadistisch samenraapsel

van X en Y,

nooit onbekend in de biologie,

Of zie ik mijn ziel zelf

overwoekerd door gebruiken

nooit verder zoekend

dan ik thuis kan ruiken?

Uiteraard voel ik hun invloed

bloed kruipt waar het niet gaan kan

aangeleerd of averechts aangestoken

zo heb ik Bob Dylan verweerd

omgekeerde papapassie,

ben ik polygeïnteresseerd

en eet ik de geplukte vruchten

van mama’s zijnzoektoch van weleer

Of is het gewoon een starterskit?

Eerst zorgvuldig kijken

wat er nu allemaal juist in zit

het nuttige hou je bij

maar overdrijf nooit in

het overboord gooien, want

de overblijfsels van je overoverovergrootouders

zullen je doen overleven

en juist die genen

die zal je doorgeven

zo blijft een stukje van jezelf voor eeuwig hier

vier dus die genen!

(c) tineke lambreghts

De zoektocht verdergezet

Het zal nu wel geen geheim meer zijn...

Ik ben op zoek...

Op zoek naar de kleur in mijn pauwenveren

Op zoek naar de pumps die passen bij mijn panty's

Op zoek naar woorden om gevoelens te fraseren

Op zoek

Op zoek naar mijne waar genoegen

Stormen van zware feestjes zijn geluwd

de omgeving die zich settled

en mij ongewild in de zetel duwt

Nieuwe hobby's met plezante persoonlijkheden,

maar meestal te oud

of getrouwd,

proberen ze pragmatisch

mijn stijl steun te geven

Noodgedwongen virtueel verder zoeken

wroetend door voor waar omgevormde vooroordelen

Hopeloos snakkend naar een sprankel,

wankel in zichzelf

bedenken mannen erbarmelijke bijnamen

Scrollend door het aanbod

voorbij profielen zonder foto

en zij die hun gezicht vergeten zijn

Eenzame papa speelt in op 't sentiment

en Plato leeft in de schaduw

van z'n alterego als echte vent

Hot Stuff had het gehoopt

en de goeie jongen heeft zich Cuddle Bear gedoopt

Of mag het nog oppervlakkiger?

Tinder tintelt al lang in m'n tenen

d'eerste twintig links geswiped

mogelijke matches meewarig gemeden

onwennig wennende grofheid

en het aanbod voor een onenightstand

'Want voor meer zijt ge te oud'

AUCH!

't Is wreed virtueel te daten!

Nog meer kortzichtig gechat

om al snel in te zien dat

alles veel te vluchtig verdwijnt,

omdat ik geen verlengstuk ben

van mijn mobiele imago

Op de vreemdste manier

vernieuwd vertrouwen gevalideerd

opties op open ogen

zegt zijn blik me plots meer

dan duizend loze getypte woorden

180° gedraaid na deugddoend dollende date

we nemen het leven te serieus

vaak door slechte timing

zien we dromen geboord door onze neus

want zelfs gedelvde putten

kunnen kraters nalaten

de aangestampte losse grond

verwond soms onverwacht

omgeslagen voeten

of een gebroken hart

Maar wat wensen willen wordt

weleens overgewaardeerd

wie weet zoek ik wel wat ik vind

op zoek naar het gevonden,

ongeschonden geluk,

blijf ik blind voor mijn buit,

uit ik te weinig lef,

tot ik bij tijd bots op het besef:

niet alle verhalen zijn heroïsch

maar schoonheid, die leeft,

zolang de liefde mooi is

(c) tineke lambreghts

Voorbijganger

Je ogen schitterden

zoals de marmeren schijn

van zon op zwembadwater

je handen tastten

kop tot teen langs m’n lijn

en plots hield ik op met getater

een spel in gezelschap

we hadden genoeg aan elkaar

eenmalig, stiekem

zachtjes en klaar

geen gedoe op de www

vrienden hebben w’al genoeg

ik keek en volgde gedwee

zonder nagelaten sporen

op Facebook

Zoals sterren zonder focus

helderder stralen in de nacht

zo herinner ik je het felst

net wanneer ik niet aan je dacht

(c) Tineke Lambreghts

Alsof

Alsof ze de perfectie op punt heeft gebracht

zacht van stem

en nette klederdracht

gebaard ze verbaasd van krommen haas

bij het vaststellen van onregelmaat

ze verfoeit fouten fervent

een strak keurslijf

maakt haar bestaan boeiend

Alsof ze met Zeus himself van bil is gegaan

vol van verrade

doet ze zich zo heerlijk voor,

de foor,

valt voor iedereen in ongenade

in schimmen vindt ze verdicht licht,

maar ze vreest de zonnestralen

die het beste uit de mens naar boven halen

maar mijn eigen verwijten

krijgen me klein

wat zwart, wat wit,

of is het wijzer grijzer te zien?

Alsof de wereld gisteren is vergaan

staat ze daar maar dwaas te staren

aanpakkerij stroomt niet door haar aderen

’t is een pakje van haar voorvaderen

met haar blik op half zeven

en lustend naar het verleden

vergeet ze vandaag vorm te geven

Alsof ze hem al jaren kent,

verwent ze zijn ziel

met haar zacht en zoet gezaag,

een klaagzang over de haag

verziekt door witte schimmel

verliest ze hem in de ruis

van de hymne die tiert

over het plezier van voorbestemde zielen

Maar mijn eigen verwijten

krijgen me klein

wat zwart, wat wit,

of is het wijzer grijzer te zien?

Alsof de eeuwen zich voor ons uitstrekken

doen we betrekkelijk weinig nuttig,

geeuwen we wijdgaaps

bij het aanzicht van onze gesmolten Aarde

waarde wordt niet meer gehecht

slechts blazen werkt

als je de stofzuiger afzet

maar mijn eigen verwijten

krijgen me klein

wat zwart, wat wit,

of is het wijzer grijzer te zien?

Waarom zijn wat niet is?

het carnaval wordt onze karma val

dus laat je maskers los,

wordt wakker de anderen aan!

want of het nu zwart is, of wit,

het is altijd wijzer grijzer te zien!

Retrorespect

voor de tijd

de klok slaagt tien voor tien

(c) Tineke Lambreghts

karakterschets

Ze houdt van dromen

onder de zon

of in't schijnsel van de maan

dat overheerlijk gemijmer

is voor haar de peper

van haar bestaan

Ze neuriet de hele dag door

op automatische vliegenier

vrolijkt ze velerlei verwanten op

klopt zo modewoorden van zich af

en gaat door

met melodieën memoriseren

die haar later terug zullen brengen

naar plaatsen veraf

Ze houdt van lange wandelingen

alleen of in gezelschap

genieten van de geuren en

vergezichten

weggedoken in gedachten

verwikkeld in de filosofie

weet ze weer

naar wat in dit leven te trachten

Ze kijkt, ze hoort, ze leert

iedere dag weer

als een spons absorberen

haar hersenen grote en kleine

weetjes en begeertjes

om te stokeren

tot ze voor goed zullen verdwijnen

Ze houdt ook van glaasjes

met druiven of ander sap

veelal enkel met maten

bevrijd van verlegenheid

stapt ze enkel dan

graag op haar prooi af

Ze denkt vaak veel te veel

tot de innerlijke zot in haar

wakker wordt

Met een gekkerdjesmodus op ON!

Doet haar durf d' aarde daveren

high van haar eigen moed

Houden doorzetters maar matig

van palaveren

Ze houdt van het geheel om haar heen

rotsen om op te bouwen

en de natuur om op te vertrouwen

soms houdt ze van blauw

zoals een koningshemd

strak in't pak

loopt ze het liefst op hakken

En als ze dan toch verliest,

verdedigt ze liefst vredig haar eigen waar

vergaart daarbij graag snoepsel in de maag

gebak boeffen met gemak

Het krult keer op keer

de glimps van haar lach

want vrolijkheid is haar adem

die een ieder ziet

om de zeven stappen

huppelt ze heerlijk licht

toch is zij enkel open

wanneer ze dicht

(c) Tineke Lambreghts

De lente is in 't land!

Hoegenaamd heerlijk
Tintels in je vingers
En buskruit in je poep
Luid, luider, luidst
Roep!

De lente is gekomen!
De lente is in't land!
Tijd om weg te dromen
Het leven heeft weer een zonnige kant!

Genieten van de geuren
Frisse kleuren vol goede hoop
Hoor, ook de vogeltjes doen hun ding
Een briesje van verandering

Sprankelend nieuw leven
Springend uit het niets
Wederkerend met een ongelooflijke pracht
Dat geen mens imiteren tracht

De lente, m'n vriend,
Is een kostbare schat
Nooit standvastig, altijd stromend
Ze evolueert en schijnt te verdwijnen,
Maar ieder jaar arriveert ze weer
Met een schoonheid om van weg te kwijnen

(c) Tineke Lambreghts

Winterschittering

Doemdenkend donkere dagen

te veel gewicht

in’t winters etmaal

doet me ettelijke malen vragen

Wanneer komt ’t licht weer in zicht?

Hoop schittert aan

de nachtelijke horizon

als heroïsch heldin

Sirius is haar naam,

luidt de lente in, beschermd door Oreon

Met riem, schild en zwaard

opperwereld klaar om te strijden

tegen de duivelswagen

met ridder te paard

Misar en Alcor voor de ingewijden

Gevangen ginder hoog

Nimf, mens en dier

allen beloofd met straf

lichtpollutie verwart het oog

een universum ver weg van hier

Pas op! Ook Jupiter aan de hemel

twee manen in gezelschap

als ’t helder is

kan niets me nog schelen

alleen te dromen in bevelschap

(c) Tineke Lambreghts

Een grote troef

Snelle lopers

trage joggers

een voor een passeren ze

de revue van’t leven

sommigen voor langer,

de meeste slechts voor even

Enkelen springen er uit

veroveren een plekje in je hart

ze zijn schaars, ze zijn uniek

al trekken ze de wijde wereld in

ze zullen het me je blijven delen, die smart

die eeuwige band,

die onvoorwaardelijke liefde

zindert van je tenen tot in je haren

het maakt je vrolijk

misschien soms ook droef

maar die liefde, hoe dan ook, blijft je grote troef

(c) Tineke Lambreghts

Schrijfkriebels

Is’t een kriebel?

of is’t wat jeuk?

een veer

een vuur

ongeduld

’t is niet altijd leuk

‘k weet dat ’t moet

’t is ’t juiste

schrijven

rijmen

gewoon gaan

’t is zo dat je ’t doet

geen gelummel

geen gezeik

ik

pen

papier

en weldra stinkend rijk!

(c) Tineke Lambreghts

Samen?

Ik snak *snik*

naar een knuffel

of wat gesnuffel

een professionele performance

van jou

mijn hart is lauw

verdreven drijfveren

moedeloos toekijken

zal m’n leven niet verrijken

vergelijken geeft geen goesting

Brenda’s boezem is niet beter!

Je kijkt er in en het zint

maar de mijne is wulpser

en wurmt je murw

We maken ons mooi

we blijven blij

zoeken zij aan zij

proeven parmantig

van elkanders prooi

lustig listig

lekker likken

toe, doe maar een gooi

veelvuldig verklikken

en egoïstisch ikken

of valt het gewoon

zo weer in de plooi?

(c) tineke lambreghts

't Is de liefde!

“’t Is de liefde die de mens content maakt!”

zo beweerde ze

In 1 teug dronk ze haar glas

leeg en zweeg

tranen stilletjes weggespoeld

Is ’t de liefde die de mens content maakt?

Nog nooit eerder had ze zich zo ellendig gevoeld

macht des gehoopte

gewoonte doet leven

ze wrocht en zocht

naar antwoorden plingend

’t Is de liefde die de mens content maakt

zacht en zoet zingend

samen in slaap dommelen,

schommelen als speelse kinderen

zorgeloos en vermakelijk

Is ’t de liefde die de mens content maakt?

De plotse vonk!

Vluchtig en vergankelijk

chemie als beste basis

om dan weer duchtig

te blozen onder zijn blik

’t Is de liefde die de mens content maakt!

samen naar ’t altaar dartelen

witte duiven

en pintjes die schuimen

gulzig gelukkige gezichtjes

Is ’t de liefde die de mens content maakt?

De hevigheid en passie

of stevigheid en actie

helemaal hoofd over hielen

bots ik tegen hem op

als een blind zwijn

’t Is de liefde die de mens content maakt!

Water bij de wijn

of wordt hij degene die plooit?

compromissen vernissen

surfen naar ’t volgend geruzie

Is ’t de liefde die de mens content maakt?

Misschien verwacht je een conclusie

maar ik adem geen antwoorden

verwoord slechts vragen

die me komen dagen

want wat is liefde?

…

Lachen tot je scheel ziet

een zomer boemvol geniet

en ook kapot gaan van verdriet

meespelen met de poppen

schrijven zonder stoppen

of je volproppen met vettigheid

Het aanvaarden van gebreken

verbleken bij een aanzoek

of hoopvol wachten op een teken

Alle schoonheid op aarde

en ze schatten naar waarde

zoals vrouwen met forse baarden

’t Is de liefde die de mens content maakt!

(c) tineke lambreghts

Maak je dromen waar!

Ongerept en ongeremd

vrijgevige vrijheid

doet me vliegen

verbaasd

over m’n eigen kleinheid

’n groots gevoel

oppermachtig

recht naar je doel

geen misleidingen

het maakt je krachtig

prachtige palmbomen

gewoon wuivend in de wind

wij weten wat willen is

kijk, leer, win

en geef je leven

je eigen zin!

(c) tineke lambreghts