met tijd in
beide handen
brei je bewust
aan je warme toekomst
lach je naar
alles wat je toe komt
besef je dat de
grote weelde niets anders is
dan de
opeenstapeling
van kleine
gelukjes
samen smoskes
smullen
smodderend
koffiekoeken vullen
de dag door
dollen
en in oude
fotoalbums snollen
een bos wilde
bloemen plukken
woorden die
eindelijk willen lukken
uren figuren
zien in de wolken
en de koeien die
pas zijn gemolken
alsof de
schoonheid van het kleine
de verbinding
vormt
tussen mens en
mystiek
tussen mens en
ethiek
tussen mens en
politiek
om dan zo een
dik deken te weven
van enerzijdig
inzicht
anderzijdig
begrip
en wederzijdig
zomaar
de
wereldwaarheid als puzzelstukjes
klikklak in
elkaar
(c) tineke lambreghts
