Ode aan de Vrijwilligers van Huize Walden

Oh vrijwilligers van Huize Walden,

gullie gretige gevers!

Van verre heinde of om de hoek

bezoeken jullie met regelmaat

om handen toe te steken

Oh gullie dappere duizendpoten

klusjes klaren, chaufferen, op uitstap

of tappen achter togen

met een ongelooflijk groot vermogen

in het aanbieden van luisterende oren

Oh vrijgevig vrolijke vrijwilligers!

Zelfloos zorgen jullie

lach na dag

bouwen aan vertrouwen

vertellen bewoners hun diepste geheimen

Oh waarachtig wervelende weldoeners!

Trekkend aan éénzelfde ziel

vernieuwen jullie oude gewoontes

ieders zijn eigen weg laten inslaan

en meer betrokkenheid met 'Ik vraag het aan'

Vrijwilligers vol van vriendschap!

Samen gezellig op stap

waterskiën, Brusse len andere pracht

Of ploeterend en prakkend

door de bakken gehakt

het resultaat: overheerlijke frikadellen, zoals verwacht!

Oh gullie gevende grieten en gozers!

Op menig manier hier terecht gekomen

via broers, zonen, tantes of 't school

't is bijna te mooi

jullie geven eten met zorg

en alles valt in de plooi

Oh vrijwilligers,

zonder jullie smaakt ons leven flets!

Met een immens intense inzet

van vingers naar armen tot je hele lijf

blijven jullie de betrouwbaarste basis

van een beter leven voor iedereen

in onze mooie maatschappij!

© Tineke Lambreghts

Sprookje

'Hoge torens ogen mooi',

zo dacht prinses Precious

op een schone zondagochtend

meteen stak ze de handen uit de mouwen

en bouwde steen na steen

veilig verborgen en verscholen

vergat ze op te merken

rond om rond

de hoge muren om zich heen

Daar stond ze dan,

plots alleen

in haar mooi ogende toren

niet meer in staat

passerende prinsen te bekoren

Soms klom ze de muren gewoon op

met veel staargraagte

ging haar blik dan

naar die onbereikbare einder

bleef daar hangen

tot haar vermoeide armen

het opgaven en de zachte

torengrond haar weer moest opvangen

Zo bleef ze troosteloos opgesloten

beschouwde haar bouwwoede

Wat had ze er mee bedoeld?

Had ze zich niet meer veilig gevoeld?

Hadden boze geesten haar in 't geniep gepijnigd?

Ze wist het niet meer,

maar keek iedere dag weer,

op grote, grijze muren van steen

'Hogen torens ogen mooi',

zo dacht prinses Precious,

'maar ik had het eerst moeten aanschouwen

alvorens lukraak te bouwen,

of vertrouwen op wat men zei'

Met wilskracht stortte ze zich

tegen de stenen,

maar de muur bougeerde niet

ze wist dat ze toren nooit nog zou mogen!

Tot kokosnootgeklepper haar oren bekoorden

'Oh, wat een mooie toren!'

woorden die ze hoorde

van een prachtig prinselijk exemplaar

'Ik vraag me af wie er in zou wonen'

Waarop de prinses vol bravoure brulde

'Ik ben het, Oh Bronstige Beer!

Helaas geheel gevangen.

Dus even een prangende vraag:

haal jij, believensvol, mijn muren neer?'

De prinselijke heer krabte even aan z'n kop

een kleine twijfel,

want waren zelfingesloten wijfjes

hem niet wat te ijdel?

'Ik weet het, ik ben een domme geit,

dus als je me bevrijdt,

zal ik eeuwig dommigheid mijden!'

Deze betoverende woorden overhaalden hem

vol voorzichtigheid

en groeiende goesting, van teen tot top,

brak hij steen voor steen

de toren af

en bouwde er simultaan

haar vertrouwen mee op

(c) tineke lambreghts